Bijdrage van de interim-predikant
Het jaar begon met Desmond Tutu. Op Nieuwjaarsmorgen konden we zijn uitvaartdienst in Kaapstad beluisteren en bekijken. ‘Prophet, Preacher, Prayer’, zo werd hij getypeerd: de zwarte predikant die aartsbisschop werd en over de hele wereld reisde om mensen aan te moedigen in hun strijd tegen onrecht, haat en armoede, begon elke dag met gebed. Indrukwekkend. Ik bladerde in zijn boek uit 2004: ‘God heeft een droom’. Zijn preken op papier zijn net zo aanstekelijk als de beelden van zijn heupwiegend meedeinen in demonstraties van zwarte mensen of zijn giechelende lach. Je moet gewoon wel meegaan in zijn optimisme. ‘Wij mensen kunnen pijn en lijden omzetten in hoop en vertrouwen in de toekomst’. ‘God is op dit moment bezig de wereld te transfigureren via ons, omdat God in ons gelooft en omdat God ons liefheeft’.
Zuid-Afrika kon de apartheidspolitiek beëindigen en een regenboognatie vormen. Noord-Ierland kon de burgeroorlog beëindigen. Dan kunnen wij ook onze kleine spanningen en conflicten oplossen. Ook als die soms best moeite kosten en van de betrokkenen geduld en volharding vragen.
Op korte termijn zit corona ons wel behoorlijk dwars. In de samenleving en in de kerk. Niet samen naar de kerk, geen ontmoeting met koffie na de dienst, geen gemeenteavonden, kerkenraadsvergadering ‘online’. Ik keek uit naar de ontmoetingsmogelijkheid van mijn eerste kerkdienst in Stadskanaal op 9 januari. Later….
Ondertussen drijft de lange duur van coronabeperkingen drijft ons steeds verder weg van het ‘oude normaal’ van kerkzijn. De banden met de eigen gemeente worden voor menig kerklid of parochiaan overal losser. We shoppen gemakkelijker elders op internet of tv voor ons kostje (‘gluren bij de buren’), of we laten het er gewoon eerder bij zitten, op de zondagmorgen waarop we vroeger naar de kerk gingen. En in twee jaar coronatijd is iedereen zo meteen ook twee jaar ouder geworden, wat gevolgen heeft voor het ‘vrijwilligerslegioen’ van een gemeente met veel leden op leeftijd. Zie ik het goed dat het besef steeds dieper indaalt dat het loslaten van de organisatie met drie wijken een verstandige beslissing was? Zo kan de gemeente beter meebewegen met ontwikkelingen waar we zelf geen grip op hebben. Niet door ieder gewenst, misschien toch goed?
En een gemeentelid vertelde me dat ze tegenwoordig bezoek ontvangt van een ander gemeentelid dat in dezelfde buurt woont, maar dat met een van de andere wijken verbonden was gebleven en dus altijd naar een andere kerk ging. Er was eigenlijk nooit contact. Door de verandering van organisatie nu wel. Ze was verrast en dankbaar. Een negatief vooroordeel bleek niet te kloppen.
Twee mensen die dus gelukkig zijn met het nieuwe normaal van de PGS.
Ds. Harmen Jansen, tel. 06 49618985, dshjansen@gmail.com
Eerdere artikelen van ds. H. Jansen:
Lang leve de subculturen
Werken aan verzoening een eenheid