Werken aan verzoening en eenheid
Impressies van de interim-predikant
Het is eerste adventszondag als ik dit schrijf. Advent gaat over vooruitkijken, verwachtingen blijven bewaren, open staan voor Gods vernieuwing. En voor mij ligt het kersverse bezinningsboekje van de Raad van Kerken in Nederland met de weidse titel ‘De liefde van Christus beweegt de wereld tot verzoening en eenheid’. Dat is het thema namelijk van de grote vergadering die de Wereldraad van Kerken in 2022 gaat houden, in Karlsruhe. Het is de elfde grote assemblee sinds de oprichting in 1948. Een gebeurtenis van formaat.
Werken aan verzoening en eenheid is ook precies de opdracht van een interimpredikant als hij of zij in een gemeente terecht komt waar spanningen zijn. Samen met de kerkenraad als opdrachtgever en als bestuur van de gemeente. Ik citeer uit dat boekje: ‘Een wereld die schreeuwt om diepgaande liefde, om gemeenschap, om gerechtigheid en hoop, heeft kerken nodig die zichtbaar in gemeenschap met elkaar zijn, die verlangen naar eenheid waar verdeeldheid heerst (…)’. Verscheidenheid is mooi, verdeeldheid is lelijk en een slechte reclame voor de Kerk, helemaal als die verdeeldheid op straat ligt.
Een mooi stapje in de afgelopen maand was het gesprek in de kerkenraad over de verschillende netwerken en gespreksgroepen binnen de gemeente die een belangrijk bindmiddel vormen. Maar covid maakt het zetten van stappen bepaald niet gemakkelijker. De noodzakelijke nieuwe maatregelen isoleren ons weer sterker van elkaar. Weer een rem op bijeenkomsten. En de lange duur van de golven betekent dat het ook steeds moeilijker wordt om te voorspellen hoe we over een jaar of drie of vijf jaar kerk kunnen zijn en wat we daar dan voor nodig hebben. Regeren en besturen is vooruitzien, maar het lijkt nu turen in steeds dikkere mist. Hoe moet een kerkenraad dan in 2022 tot een waardevol beleidsplan komen?
Maar advent zegt toch dat we dat moeten doen. Niet achteromkijken naar wat was en misschien niet meer terugkomt. Vooruit blijven kijken. Je niet blindstaren op onze onmogelijkheden, maar koersen op Gods mogelijkheden. In de kerk doen we niet aan nostalgie, maar aan toekomstmuziek. ‘Ik kom er aan’ zegt een Stem. En in de mist kunnen we, in vertrouwen op Gods werk onder ons hier en nu, misschien wel contouren zien van het schip van de toekomstige kerk dat met de letters PGS nog steeds door Stadskanaal vaart.
En mijn taak is het dus om te blijven kijken naar de mogelijkheden voor verzoening en eenheid in de gemeente. Graag roep ik u op om contact te zoeken als u wel eens of opnieuw met mij hierover van gedachten wilt wisselen. Waar zit u mee? Of wat is er misschien het afgelopen jaar bij u veranderd? Want bellen, beeldbellen of een persoonlijke afspraak blijft mogelijk. Ik houd van persoonlijke verhalen. En ieder lid is een stukje in de grote legpuzzel van het samen kerk zijn.
Ds. Harmen Jansen, tel. 06 49618985, dshjansen@gmail.com
Eerder artikel van ds. H. Jansen: Lang leve de subculturen